Stanisław Błażej Andrzej Krzyżanowski

Ur. 4.2.1849 Kraków, zm. 23.10.1932 Kraków. Syn Stanisława (pochodzącego z Łucka, podoficera Powstania Listopadowego, zm. 6.4.1885) i Teresy Górskiej.
W czasie wybuchu powstania miał 14 lat. Podejmował jednak nieudane próby ucieczki do oddziałów - m.in mjr. Pióro. Ucieczka udała mu się w czerwcu, po czym z grupą 100 innych dotarł do oddziału Horodyńskiego i walczy w bitwie pod Radziwiłłowem. Przydzielony został tu do strzelców tylnej straży, co uratowało go przed znalezieniem się w kotle zasadzki moskiewskiej. Ucieczka i tułaczka po dworach zakończyła się się powrotem do domu.
W szkole realnej w Krakowie zdał egzamin i ponownie uczestniczył w ruchu powstańczym w żandarmerii. W grupie początkowo 60 osób a ostatecznie 15 dotarł do partii Rębajły ok. 20.2.1864 i walczył pod Opatowem. Następnie znalazł się w obozie pod Denkowem i brał udział w potyczce pod Koprzywnicą przy przeprawie. Tułał się po wsiach sandomierskich. Schwytany przez grupę chłopów w Dąbrowie Tarnowskiej wydany został Rosjanom i wysłany do Warszawy. Za wstawiennictwem konsula austriackiego deportowany do Krakowa i tam szybko uwolniony.
Uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie, lecz jako politycznie podejrzany bez prawa egzaminów. Brał udział w pracach budowlanych na terenie tego miasta. W 1876 otrzymał koncesję i wzniósł szereg budynków. Należał do założycieli Sokoła, członek wydziału Ochotniczego Towarzystwa Ratunkowego, wiceprezes Towarzystwa Tatrzańskiego. W czasie I Wojny Światowej był prezesem Przytuliska Weteranów. Jako radca Sekcji Opieki przy NKN niósł pomoc inwalidom Legionów. Był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej MSW. Otrzymał Krzyż Walecznych.
Pochowany Kraków - Rakowice.